Hz . Alİ (a.s)’In Tİcaretİ

 

Hz . Ali'nin – s- ticaret alışverişi sadece Allah Tealâ hazretleriyledir. Bakara Suresi'nin 207. ayetinde "insanlar arasında öylesi de vardır ki, Allah'ın rızasını kazanabilmek için kendi canını satar" buyrulur.

Kur'an müfessirleri bu mübarek ayetin, hz. Ali'nin -s- hz. Resullah'ın -sav- yatağında yattığı "Leyle't-ul Mebiy gecesi nazil olduğunda müttefiktirler.

O gece hz. Ali -s- kendi canını hiçe sayarak ölüm döşeğine yatmıştı…[1]

Ayette geçen "yeşrî" kelimesi, müminin Rabbiyle yaptığı alışverişi ve onun ilahi ticaretini vurgulamaktadır.

Her alışverişin 4 unsuru vardır: Alıcı satıcı, mal, fiat.

Bu muazzam olayda alıcı Allah Tebarek ve Teala hazretleri, satıcı, hz. Ali -s-, mal o hazretin canı ve fiat veya bedel de Hak Tealâ hazretlerinin hoşnutluğudur.

Bu konuyu biraz açalım:

İnsanoğlunun istek ve eğilimleri belli başlı şeylerdir: Servet ve para, huzur ve güven, prestej ve iyi isim, evlat, hayat ve iyi bir yaşam düzeyi.

Bu beşi, insanoğlunun temel arzuları olup gerisi bunlardan sonra gelir ve 2. dereceye girer. Çünkü bunlardan başka herşey, sadece bunlara ulaşabilmek için gerekli birer araçtan öte değildir.

Bu beş unsur da yekdiğeriyle aynı değil, farklıdır; diğerinden daha az değerli olan, kolayca ona feda edilir ve o vesile, öteki hedef oluverir o zaman!

Para bir araçtır, huzur ve güvenliğe feda edilebilir; evlat veya hayat için koyalca harcanır.

Parayı amaç edinen ve paraya yine para için talip olan pek az insan vardır. Genelde bütün insanlar hayatı bizzat yaşamak için ve yaşamı da bizzat hayat için ister.

Can, bizzat canlılık için istenir.

Can mı daha tatlıdır, prestij ve iyi isim taşıma mı?

Bu konuda farklı düşünen insanlar vardır, kimine göre biri, kimine göreyse diğeri daha önemlidir. Kesin olan birşey varsa o da, akıllı insanların herşeylerini kendileri ve kendi "ben"leri için feda ettikleridir; çünkü insan kendisi için en aziz, en tatlı olarak yine kendisini görür. Kur'an-ı Kerim'de "insanın kendisinden daha aziz ve daha kıymetli bir şeyi de olduğu"ndan bahseder.

İnsanın kendisini uğruna feda etmekten çekinmediği bu şey "amaç ve gaye"sidir.

İnsan, canını kolayca "ülkü"süne feda etmetedir.

Ülkü ve gaye sözkonusu olduğunda insanın canı kolayca "vesile" oluvermektedir.

Bu, alelâde insanların düşünce sathını aşan bir satıhtır.

Evet, insanlar arasında fikri açıdan diğerlerini aşan öyleleri vardır ki, onlar için gaye ve ülkü, candan daha tatlı yaşamaktan daha önemlidir.

Gayesi "Allah rızası" olanlardır bunlar…

Allah Tealâ'nın hoşnutluğu candan da önemlidir onların nazarında; cananda da!..

Bu noktada kimileri şöyle düşünebilirler: İnsanın canını Allah için feda etmesi vâkıa olarak anlaşılabilir olsa da, hakikat olarak belirsiz kalmaktadır, zira kendisini feda eden biri Allah'ın rızasını nasıl elde edecektir?

Bahsimizin başında her alışverişin 4 ana unsuru olduğunu ve bunlardan birinin yokluğu halinde alışverişin söz konusu edilemeyeceğini belirtmiştik: Alıcı satıcı, mal ve fiat.

Satıcının öldüğü ve feda olduğu bir yerde fiat ve bedel kime verilmektedir?

Başka bir deyişle satıcıyla mal aynı unsurlardır burada…

Bunda bir tutarsızlık yoktur.

Zira insanoğlunun "hayat"ı, dünya hayatından ibaret değildir sadece…

Hayatın daha nice merhaleleri, evreleri vardır.

Hayatın ilk evresi bitkisel hayattır.

Hayvani hayat bu merhalenin akabinde gelir ve bunu da aşan bir hayat merhalesi vardır ki o da "insan hayat"tır.

Bütün bu merhalelerin de yine çeşitli merhaleleri vardır.

İnsanî hayat, dünyadaki şu geçici yaşamla sınırlı değildir elbet. Öyle olsaydı hayvani yaşamla hiçbir farkı kalmazdı ki…

Hayvani hayat gerçek bir hayat değildir. Zira gerçek hayat kesintisiz ve ebedidir, hem var, hem yok denilemeyecek kadar da net ve süreğendir. Yukarıda geçen hayatların hiçbiri bu süreçte değerlendirilemez, zira "geçici"dirler, bir süre var, bir süre sonraysa "yok"turlar. Oysa hayat "var olmak" demektir. Bir süre sonra "yok olan" bir "var"dan bahsedilebilir mi?

Daimi ve süreğen olan bir hayat ebedi hayattır ve gerçek hayat ta budur zaten.

Böyle bir hayat ise dünya yaşamında mümkün değildir.

Zira bizzat bu dünyanın kendisi geçici ve gidicidir. Kalıcı olmayan bir dünyada kalıcılıktan kim sözedebilir?

Bu dünyanın yaşamı ihtiyaçlarla dolu bir yaşamdır; yiyecek ister, giyecek ister…vs. Yiyecek ve giyeceği olmayan "dünya canlı"sının canlılığını sürdürebilmesi mümkün değildir.

"Âb-ı Hayat" peşinde koşanlar bu dünya hayatındaki bir kalıcılığı aramışlarsa, hata etmişlerdir. Ama bu dünyanın yokoluşundan sonra da varlığını sürdürecek "kalıcı bir hayat"ı aramış olanlar yanılmamışlardır asla!

Evet, hayatın gerçeği kalıcı ve daimidir, insani hayat, ebedi ve süreğen bir hayattır. Geçici hayatı verip kalıcı hayatı almak, akıllıca ve kârlı bir ticarettir. İhtiyaçlarla dolu bir yaşamı verip, müstağni bir yaşama kavuşmak elbette ki alışverişlerin en kârlısıdır.

"Ben" den geçerek "O"na bağlanmak ebedi bir hayata kavuşmak demektir.

Bu dünyada görmek için insanın gize ihtiyacı vardır, duymak için de kulağa. Halbuki ahiret yurdunda görmek ve duymak için göz ve kulak gerekmemektedir. Bu dünyada belli bir mesafeden sonraki uzaklıkları görebilmek, duvarların ötesini görebilmek mümkün değilken, ahiret dünyasında uzakla yakının farkı yoktur, herşeyi görebilmektedir artık.

Âb-ı Hayat denilen iksir, Allah'ın rızasından başka şey midir sahi?

Ebedi hayat, ebedi mutluluk ve kalıcı saadet, Hak Teala hazretlerinin rızasını kazanmaktan başka nedir ki?

Hakikatler deryasının bir sahili olan Nehc'ul Belaga'da muttakiler tavsif edilirken şöyle denilir: "Bu dünyanın pek az olan geçici faniliklerini bırakıp, ahiret yurdunun bitmek tükenmek bilmez kalıcılık ve ebediliklerini alanlar…"[2]

Evet, onlar geçici ve sınırlı olan dünya hayatını vererek, kalıcı ve sınırsız olan gerçek hayatı almışlardır. Bunu vesile, onu gaye olarak görmüşlerdir. Bir mal ve meta, diğeri fiat ve bedeldir burada…

Hz . Ali -s-'nin Rabbiyle muazzam alışverişleri vardır. O hazretin hayatı baştanbaşa Allah Tealâ'yla alışveriş, baştanbaşa fedakarlık ve özveridir. Hayatının bir lahzası bile nefsiyle mücahede ve Allah yolunda özveriden uzak değildir onun.

Ancak "Leyle't-ül Mebiyt" diye bilinen "Ölüm Gecesi" hz. Ali'nin -s- Rabbi'yle yaptığı diğer alışverişlerin tamamından farklı, tamamından üstündür. Çünkü sadece hz. Ali'ye -s- has bir alışveriş olmuştur bu.

Tarihte bu olayın benzeri ikinci kez tekrarlanmış değildir.

Bu konuda esi, benzeri yoktur Aliyy-ul Murtaza'nın…

Allah'la alışveriş ehli olan diğer evliyaullaha bile nasip olmamıştır böylesi bir ticaret.

Bahsimizin başında aktardığımız ayette geçen "Şerâ" fiili geçmiş zaman kipi değil, geniş zaman ekiyle kullanılmış ve fiilin sürecinin süreğenliği vurgulanmıştır. Yani hz. Ali'nin -s- sürekli olarak fedakarlık yaptığı ve Rabbini daima kendisine tercih ettiği vurgulanmaktadır.

Hergün, her an, Rabbi için "fedâ olan"dır Ali -s-!..

Ölüm Gecesi gösterdiği fedakarlığı ayrıcalığı, bu olayın islamın en zayıf dönemleri olan ilk günlerinde vuku bulmuş olmasıdır.

Henüz cihad için hiçbir hükmün inmediği, fedakarlık ve özveri isteyen hiçbir emrin nazil olmadığı bir dönemde başgöstermiş olmasıdır. Bu ortamda gösterdiği böylesi bir fedakarlıkla o, islam dünyasının örnek mümini olacaktı.

Bu hadisenin diğer ayrıcalığıysa hz. Ali'nin -s- bu sırada gençliğin baharında bulunmasıydı.

Henüz yirmi yaşını bile tamamlamamış, arzular, ümitlerle dolu bir genç…

Bu yaşta gösterdiği bu gedakarlık, onun seçkin karakter ve mümtaz kişiliğinin ilk goncalarından biriydi. Elvan elvan ıtrıyla bütün insanlık dünyasını büyüleyecek nadide bir vak'a, nâdide bir gonca…

Onun Rabbiyle gerçekleştirdiği bu alışveriş olmasa belki de hz. Resulullah -sav- o gece şehid düşecek ve islam çiçeği daha açmadan solup gidecekti.

Her fedakarlığın değeri, onun yarattığı etkide gizlidir. Bu fedakarlık dünyalar, devranlar ve nesillere değer bir fedakarlıktı.

Bu nadide olayın bir diğer ayrıcalığı da Ali -s- gibi bir yiğidin mutlaka ölüm maksatlı olduğunu bildiği bir gece saldırısı karşısında kendisini korumak için gerekli tedbirleri bile alamamak ve yatağa uzanıp yatmak şartıyla ölümü kabullenmesiydi…

Ali -s- gibi emsalsiz bir savaşçı ve benzersiz bir mücahid için yalın kılıç düşmanın ortasına dalarak kıyasıya bir ölüm kalım savaşına girişmekle; yatağa girip yorgana sarınarak zerrece müdafaa imkanına sahip olmaksızın üzerine inip onu paramparça doğrayacak kılıçları beklemek arasında elbette ki yerden göğe kadar fark vardır.

Sevgili islam Peygamberi 13 yıl boyunca Mekke'de tebliğde ulundu, insanları Allah'a eş ve ortak koşmayıp sadece O'na ibadette bulunmaya çağırdı. Onlar bu daveti kabul etmedikleri gibi o hazrete olmadık eziyetlerde bulundular, insanlıkdışı zulümler gösterdiler.

Tam üç yıl boyunca hz. Reslullah'la -sav- onun boyu olan Haşimoğullarına karşı çok boyutlu bir boykot eylemine giriştiler, yiyecek ve ticaret ambargosu uyguladılar; kadın -erkek, genç-ihtiyar demeden bütün Haşimoğullarını açlıktan ölmeye mahkum ettiler; olmadık eziyet ve işkenceler uyguladılar müslümanlara.

Ama bütün bunlar ne peygamberi, ne de onunla birlikte olan müminlerin inançlarını zerrece sarsmadı.

Kureyş konseyi toplanarak bu put düşmanının derhal ortadan kaldırılması gerektiğine karar verdi.

Hz . Resulullah'ı -sav- öldüreceklerdi.

Ama bu işi kim yapacaktı?

Çünkü Muhammed'i -sav- terör edecek olan ya müslümanlar veya Haşimoğullarından biri öldürecçekti kesinlikle.

Onu terör edecek olanın birgün bile sağ kalabilmesi mümkün değildi.

Bunun üzerine o hazreti hapsetmeyi düşündüler. Ama çok geçmeden bunun da pratik olamayacağını anladılar. Zira taraftarları onun hapiste çürüyüp ölmesine müsaade etmez, ne yapıp edip onu kurtarırlardı mutlaka.

Mekke'den sürgüne göndermeyi önerenler oldu. Bu da reddedildi. Zira Muhammed -sas- o etkileyici kişiliği, güzel konuşması ve güzel ahlakıyla gittiği her yerde insanları etkileyecek ve herkesi müslüman edecekti. Çok geçmeden kazandığı taraftarlarıyla Mekke'ye dönüp, kendisini sürgün edenlerden intikam alacaktı…

Bütün bu öneriler reddedildi. Pratik bir çözüm yolu aramaya başladılar.

Ve buldular.

Kureyşin on kabilesinden on silahşör seçilecek ve ani bir saldırıyla Muhammed'i öldürerek oradan uzaklaşacaklardı. Böylece katilin kim olduğu asla ispatlanamayacak ve Muhammed -sav- kimvurduya gitmiş olacaktı!

Bu durumda onun akrabaları veya taraftarları kimseye karşı kan davasına da girişemeyecek, kısas edecek kimse bulamayacaklardı!

On kabilenin onundan da intikam alabilmek ise zaten mümkün değildi.

İster istemez diyete razı olacaklardı. O zaman da zengin müşrikler, istenen diyet parasını fazlasıyla ödeyerek herşeyi yoluna koyacaklardı.

Böylece plân geliştirildi…

En uygunu, gece yarası uyuduğu sırada ansızın üzerine çullanıp karanlıkta işini bitirmekti.

Evinin kapısını zaten geceleri de kilitlemiyordu o…

On katilden biri, bizzat hz. Resulullah'ın -sav- kendi amcasıydı. Yeğeninin evini ve onun günlük yaşamını çok yakından izliyordu.

Plan son derece uygun ve kolaydı. Her kabieden on siahşör seçildi.

Hepsi de putperestti.

Bu toplantı çok gizli tertiplenmiş ve kabile reislerinden başka kimsenin haberi olmamıştı.

Ama herşeyden haberdar olan Allah Teala bu durumu sevgili Resulüne bildirmiş ve ona Mekke'den hicrette bulunmasını emretmişti.

Peygamberin Mekke'de kalabilmesi mümkün değildi artık.

Zira müşriklerin her an harekete geçme ihtimalleri vardı.

Hz . Resulullah'ın -sav- Mekke'den hicreti çok gizli gerçekleşmeliydi, aksi takdirde şehirden sağ çıkması imkansızdı.

Beklenen gece gelip çattı.

Hz . Resulullah'ın -sav- yatağı serildi.

Yatakta biri vardı.

Kureyşliler gece yarısı olmasını beklediler. El ayak çekildikten sonra sessizce açık kapıdan içeriye süzüldüler.

Çıt çıkmıyordu kimseden.

Tanınmak istemiyorlardı.

Odaya girince yatakta uyumakta olan birini farkettiler.

Kılıçlar karanlıkta parladı.

Tam bu sırada yatakta uyumakta olan kimse yay gibi yerinden doğrulup karşılarına dikildi.

Ali'ydi -s- bu!

– Muhammed nerede?!

– Mekke'ten gitti o.

– Nereye?

– Bilmem.

– Ne zaman?

– Bilmem.

– Neden gitti?

– Sis onun burada kalmasını istemiyordunuz, o da çıkıp gitti!

Ne yapacaklarını şaşırmışlardı.

Bunu hiç hesaplamamışlardı işte!

Muhammed -sav- neredeydi şimdi?

Ali -s- onun yatağında ne arıyordu sahi?

Ali'yi -s- öldürmek istediler.

Vazgeçtiler.

Ali'yi -s- değil, Muhammed'i -sav- öldürmeleri gerekiyordu.

Böylece Ali -s- mutlak bir ölümü kucaklayarak hz. Resulullah'ın -sav- yatağında yatıp o hazretin kurtulmasını sağlamıştı.

Kendisini hakka feda etmişti o gece

Yeter ki hak diri kalsın, hz. Resulullah'ın tebliğ ettiği yüce islam güneşi daha doğmadan batmasın, insanlık seması bu muazzam nurdan ebediyen mahrum bırakılmasın, zulüm ve kötülük ebediyen olumsuz değerler olarak bilinebilsin diye…

Ali'nin -s- Rabbiyle alışverişleri fevkalade çarpıcıdır…

Bir-iki tane de değildir asla.

İmam Ali'nin -s- hayatı baştan başa bu tür ilâhi alışverişlerle doludur.

Uhud gazvesinde onun sergilediği ilâhî alışverişin insanlık tarihinde ikinci bir benzerine rastlayabilmek imkansızdır.

Vücudunu oklara, mızraklara ve kılıçlara karşı kalkan gibi kullanıp hz. Resulullah'a -sav- halel gelmesin diyerek canını bilfiil ve yüzlerce kez feda etmişti o gün Ali -s-…

Uhud dağı uzun bir duvar gibi uzanıp onun o günkü akılalmaz çarpışmalarını seyre koyulmuştu hayretle.

O gün Ali'nin -s- gösterdiği kahramanlık bir kez daha hz. Resulullah'ın -sav- mutlak bir ölümden dönmesini sağlamıştı.

Uhud sıradağları arasında dar bir geçit vardı.

İslam ordusunun arkasında yer alıyordu. Müşrikler buradan geçebilecek olsa müslümanlara arkadan saldırabilirlerdi.

Hz . Resulullah -sav- 50 okçuyu buraya yerleştirmiş ve "bizim yenildiğimizi görseniz bile burayı bir an olsun terketmeyin sakın!" diye de sıkıca tenbihlemişti.

Bu emir yerine getirilecek olsa müslümanlar kesinlikle zaferi kazanacaklardı. Ama, emir dinlenmeyince zafer kazanılabilir mi?

Savaş başladıktan az bir süre sonra hz. Ali'nin -s- kahramanlıkları sayesinde müslümanlar müşrikleri yenilgiye uğrattılar. Müşrikler kaçmaya başlayınca kimi müslümanlar ganimet toplamaya başlamıştı.

Bu çok tehlikeliydi.

Çünkü müşriklerden sadece birkaç elebaşı öldürülmüştü; Mekke kafirlerinin telafatı çok azdı o merhalede.

Müslümanlar, kaçan düşmanı kovalayacakları yerde ganimet derdine düşmüşlerdi!

Düşman bunu fırsat bilip kendisini toparladı.

Uhud'u arkadan dolanıp yeni bir saldırıya hazırlandılar.

Geçide yerleştirilen okçular da ganimet için aşağıya inmeye başlamıştı.

Komutanları her ne kadar "Peygamberin emrini unuttunuz mu?" diye haykırıp onları siperde kalmaya davet ettiyse de dinleyen olmadı.

Komutan, altı adamıyla yapayalnızdı şimdi.

Bu ele geçmez fırsatı değerlendiren kafirler hemen saldırıya geçtiler. Geçidi koruyan 7 müslüman kahramanca çarpışmış, ama çok kısa sürede hepsi de şehid düşmüştü yüzlerce silahlı süvari karşısında…

Müslümanlar Allah ve Resulünün rızası için savaşı bırakıp kendi nefislerinin rızası için dünyalık toplamaya başlayınca kaderleri değişiverdi.

Ve savaşın seyri de değişti elbet.

Şimdi müşrikler arkadan da saldırıp müslümanları kıskaca almışlardı.

Korkunç bir katliam başladı.

Müslümanlar ağır kayıplar vererek kaçmaya başladılar.

Canını kurtarmak isteyen kaçmış; hz. Resulullah'ı -sav- yaralı olarak savaş meydanında yalnız bırakmışlardı.

Ama hayır.

Hiçbir zaman habibini yanlız bırakmayan Murtaza Ali -s- şimdi de onun yanıbaşındaydı.

Onu korumak için canını hiçe sayıyor, ölümüne vuruşuyordu…

Hz . Resulullah'ın -sav- yalnız kaldığını gören müşrikler dört bir yandan hazrete doğru saldırıya geçtiler.

Onu öldürmek için bundan daha iyi bir fırsat bulamazlardı.

Ama Ali -s- vadı orada…

Görülmemiş bir güç ve cesaretle çarpışıyor, naralar savuruyor, kılıcı tam bir ölüm makinası gibi her indiğinde bir kafiri kanlar içinde yere seriyordu.

Savaş değirmeninin mili Ali -s- olmuştu şimdi.

Ona yaklaşmak kesin olöm demekti.

Hangi yandan saldırsalar karşılarında Ali'yi -s- buluyor, Allah'ın arslanı inanılmaz bir hız ve çeviklikle herkesi yere deviriyordu.

Aldığı yaralarla kendisi de tepeden tırnağa kanlar içinde kalmıştı.

O haliyle korkunç ve ürkütücü bir görünümü vardı.

Nefes nefese kalmıştı.

Vücudundan akan terin mi, yoksa kanın mı daha fazla olduğunu anlayabilmek mümkün değildi.

İnsanüstü bir güç sarfederek savaşıyordu İmam…

Aldığı yaraların bir-ikisi bile güçlü bir insanı yere sermeye yeterliydi. Ama o, 80'den fazla kılıç, ok ve mızrak yarası aldığı halde halâ savaşa devam ediyordu.

Kıyasıya vuruyor, öldüresiye vuruşuyordu.

Arslanlar gibi kükreyerek o güne değin benzeri görülmemiş bir kahramanlık yaratıyordu Ali -s-.

Bu amansız çarpışma sırasında bir ara elindeki çelik kılıç kırıldı.

Hz . Resulullah -sav- hemen kendi kılıcını ona doğru atarak imdadına yetişti.

O da Ali'yi -s- çok seviyordu çünkü.

İki bedende bir can gibiydiler.

Hatta bunu Allah Teala Kur'anda da vurgulamış ve hz. Ali -s- için "Resulullah'ın -sav- nefsi ve canı-ciğeri lakabını kullanmıştı Âl-i İmran Suresinin 61. ayet-i kerimesinde.

Ve İmam Ali'nin -s- o gün gösterdiği bu inanılmaz kahramanlık bir kez daha Allah Resulü'nün -sav- canını kurtaracak ve bu, hz. Ali'nin -s- Rabbiyle yaptığı "alışveriş"lerden biri olarak tarihe geçecekti.

Hz . Ali'nin -s- kahramanlığını gören birçok müslüman, geri dönüp müşriklere karşı tekrar kavaşa tutuşmuştu.

Savaş bittiğinde Ali -s- kanlar içindeydi.

Onu görenler nasıl halâ diri kalabildiğine şaşırıyor, bu şaşkınlıklarını gizleyemiyorlardı.

Ertesi gün, şehidler toprağa verildikten ve şehid ailelerine başsağlığı ve tebrik dileklerinde bulunulduktan sonra hz. Resulullah'ın -sav- ilk işi hz. Ali'yi -s- ziyaret etmek oldu.

Allah'ın arslanı tepeden tırnağa yaralar içinde yatıyordu.

Dünya ve ahiret kadınlarının ulusu ve hz. Resulullah'ın -sav- biricik "Kevser"i hz. Fatıma-i Zehra selamullah aleyha yaralarına merhem sürüp sarmıştı, pervaneler gibi dönüyordu Ali'sinin başucunda.

Hz . Resulullah -sav- onu bu halde görünce deyanamadı, gözleri dolu dolu "Allah yolunda böylesine candan geçip cihad edenin ecri elbette ki Allah indinde pek büyük olacaktır! buyurdu.

İmam'ın da gözleri dolmuş, başını eğerek susmuştu.

Allah Resulü'nün rızasını kazanabildiği ve canını ona feda ettiği için mutluydu, ama şehid olamadığı için de hüzünlüydü.

Bunu söylediğinde hz. Resul-ü Ekrem "Ya Ali" buyurdu, "Mahzun olma! Senin hayatın da Allah içindir, mematın da! Evet, sen Allah yolunda şehid olacaksın, ama şimdi değil, gelecekte…"

Bu haberi öğrenmek İmam'ı pek memmun etmişti. Mahzun değildi artık.

Ertesi gün onca yarasına rağmen ayağa kalkıp silahlarını kuşanmış ve kafirlerin muhtemel bir saldırısini önleyebilmek için yola koyulup "Hemre'el Esed" gazvesine katılmış ve bir başka kahramanlık örneği daha sergileyerek Rabbiyle bir "alışveriş"te daha bulunmuştu![3]

-*-

Müminler emiri hz. Ali'nin -s- kahramanlık hayatında kayıtlı bir ayrıcalık vardır ki, onu diğer kahramanlar ve namlı yiğitlerin hepsinden daha farklı, daha üstün kulmaktadır.

Ve bu, insanlık tarihinde sadece hz. İmam Ali'ye -s- mahsus bir haslet, sadece o hazrete has bir üstünlüktür:

Hz . İmam Ali -s- hiçbir savaşta "ilk saldıran taraf" olmamış, hiçbir savaşta meydana çıkıp er isteyen ve savaşı başlatan kimse olmamıştır.

Onun bütün savaşları müdafaa savaşıdır.

Düşman er isteyince hemen o meydana çıkmış, ilk gönüllü savaşçı o olmuştur.

İstisnasız bütün savaşlarda; Bedir'de, Uhud'da, Hendek'te, Hayber'de… her yerde böyle olmuştur.

Ve kimsenin meydana çıkmaya cür'et edemediği lahzalar da yine o çıkmış ve en dehşetli düşmanın bile sırtını yere vurmuştur.

Ve İmam Ali -s- en maharetli ve en güçlü savaşçılar karşısında bile, hiç yenilgi almayan ve girdiği bütün çarpışmalardan muzaffer olarak çıkan tek yiğit, tek kahramandı!

Bedir savaşında küfür ordusundan Utbe, Şeybe ve Vehid, Uhud savaşında Talha bin Ebu Talha, Hendek savaşında Amr bin Abduvvedd ve Hayber'de de "bin savaşçıya bedel yiğit" olarak nam salmış bulunan "Merhab" meydana çıkıp savaşacak er istemiş, bütün bu savaşlarda hz. İmam Ali -s- onların karşısına çıkıp yüce islamı müdafaa için savaşmıştır.

Evet, İmam Ali -s- hayatı boyunca "savaşı ilk başlatan kişi" olmamıştır hiç…

Sıffin, Cemel ve Nehrevan savaşlarında da durum aynıdır.

Oncak güç, kuvvet, cesaret ve zekasıyla, bir kez olsun "savaşı ilk başlatan" olmamıştır o!..

Ve onun er meydanındaki "ilk" leri bunlardan ibaret değildir sadece…

"Hiçbir savaş plânı başarısızlıkla sonuçlanmış olmayan tek komutan" da yine odur islam tarihind hz. Resulullah'tan -sav- sonra!

Ve o hazretten sonra, düşman hiç sırtını çevirmeyen "ilk" de yine Ali'dir -s-

Ve… İmam Ali'nin -s- hayatı daha nice görkemli "ilk"lerle doludur. O, imamdır, öncüdür çünkü.

Onun gibi bir savaşçı yoktur insanlık tarihinde. Onca güç ve cesaretine rağmen savaş taraftarı değildir o; insanların öldürülmesi rahatsız etmektedir onu. Herşeyden önce sevgi ve merhamet imamıdır o. Müdafaa dışında kılıcına el attığı görülmemiştir hiçbir zaman.

Ve büyüklük de budur aslında.

Yiğitlik budur.

Bahadırlık, "Ali" gibi olmaktır er meydanlarında.

O sadece bileğinin gücüyle değil, insani erdem, fazilet ve şeref timsali karakteriyle de dillere destan bir örnektir.

Aynı zamanda ilim şehrinin de kapısıdır o…

Ondan başka bir ilim kapısını tanıtmış değildir peygamber…

Çok boyutlu ve kâmil insan örneğidir Ali…

Hz . Resulullah'ın -sav- buyurmuş olduğu gibi:

"Ali'yi Resulullah'tan, Resulullah'ı Ali'den daha iyi kim tanıyabilir?"

 

 

[1] – Allame Meclisi'nin Bihar'ı c:36 s:40-51'de şia ve sünni müfessirlerden bu konuyla ilgili birçok rivayet nakletmektedir.

[2] – Nehc'ul Belaga, Subhi Salih İncelemesi, 182. hutbe, s: 264.

[3] – Hz . Emir'el Müminin Ali'nin -s- Uhud'da gösterdiği yiğitlikler hakkında daha geniş bilgi için bkz: El-İrşad Şeyh Müfid c:1 s:78-92, Uhud Gazvesi faslı.